واقعیت های ساختاری اساسی گروه راک در ماه جولای این است: دو نفر جلویی، لی فای گلدشتاین و پیتر دومانیس، احاطه شده با ضربه زدن به گیتارسازان، ایان دوچری و جاش واربورتون، و دو طبل دو نفره دنی مایلز و دنی نش. برای این گروه اجباری DIY، به شدت خود-واقعی، ماهیت گفتگوی ژوئیه همیشه تنش بین دقت و هرج و مرج بوده است. برای درک این تنش، ما می توانیم آن را به مجموعه ای از دو کاهش دهیم یا می توانیم آن را بزرگنمایی کنیم و عمیق تر به این فکر کنیم که چرا ما احساس می کنیم که باید آن را یک راه یا دیگری تنظیم کنیم. آنچه ما می بینیم بیشتر درباره آنچه که به دنبالش هستیم می گوید. در ماه جولای، مثل بیشتر چیزها، چه چیزی را از دست داده ایم؟ ما نباید بپرسیم که رابطه دو نفر از مخالفان در ماه ژوئیه با یکدیگر چیست، بلکه این که رابطه آنها با ما، مخاطبان آنها و جهان، این مناقصه، شرور و گیج کننده است. این بدن ها از نگاه ما استقبال می کنند، در حالی که آنها به شدت فشار می آورند، از ما می پرسند که از یکدیگر چه می پرسند: لطفا مرا ببینید که من چه کسی هستم. اگر می بینیم که ماه جولای به عنوان یک زن و یک مرد در مخالفت با یکدیگر صحبت کنیم، آنچه که می بینیم پیش بینی های خودمان بر روی این بدن است. آنچه بین این بدن ها می گذرد، همه آنها، که فضای سنتی، استاتیک و چسبنده، جایی است که حقیقت صحبت جولای شکل می گیرد. در مرحله، ماه جولای بدون وقفه صحبت کنید و منفجر کنید. این عمل از حرکت به همدمی عقب خم، مایع (همانطور که در بدن) و مایع (مانند در فاز تاریک متاموز) است. چیزهای عجیب و غریب، گاهی اوقات عجیب و غریب، همیشه گیج کننده است.