پیر گرامونت بیشتر وقت خود را بازیگر است. اما از تولید به تولید، از صحنه به استودیو، از طریق دکلمه، زمزمه، رقص یا به سادگی صحبت کردن، سرانجام قلم بیک خود را برداشت و یک آهنگ نوشت. و یکی دیگر. سپس این درون، متن به متن، ملودی به ملودی، رشد کرد و روزی این باغ مخفی به روی جهان گشوده شد. پیر با قافیه‌های غنی و ملودی‌های عاشقانه، با لطافت و ظرافتی که برای شاعران بزرگ ترانه فرانسوی عزیز است، مجهز شده است، با این حال خشن‌ترین احساسات خود را پرورش می‌دهد: زخم‌های کودکی، درد سوزان عشق، سوزش گذر زمان. بنابراین او با آنچه یک بازیگر را به حرکت در می‌آورد، دوباره ارتباط برقرار می‌کند: برهنه شدن. اما او از پاشیدن گل‌هایش با کنایه، تمسخر، بازیگوشی، شهوت و تحریک دریغ نمی‌کند - همه رنگ‌هایی که منظره‌ای بدیع و منحصر به فرد را تشکیل می‌دهند. "کوارتت چینی" اولین تور آواز او بود که در Scène Nationale d'Evreux با سه نوازنده راک اجرا شد. سپس پیر گرامونت به همراه پیانیست جولین کوریات، به قالبی صمیمی‌تر که در صحنه‌های کوچک پاریسی اجرا می‌کرد، بازگشت و یک آلبوم کوتاه با عنوان "Berceuse(s)" ضبط کرد که از آن یک کلیپ ویدیویی پر از طنز و لطافت گرفته شد: "Fécamp".